Dzień dobry :)

Historia nie sięga czasów antycznych, choć z pewnością i wówczas ludzie dostrzegali potrzebę prowadzenia odpowiedniej, jakościowej komunikacji. Kultura uśmiechu, której poświęcony jest ten blog, wzięła się z codziennych obserwacji oraz doświadczeń wielu znanych mi osób, które na gruncie zawodowym lub osobistym boleśnie przekonały się, jak niewłaściwa komunikacja, jej forma lub wyraz, wpływają na jakość życia.

​

I w drugą stronę. Komunikacja - podstawowe narzędzie współpracy homo sapiens - ma wielką siłę sprawczą, siłę budowania zdrowych relacji, siłę radosnej kreacji. Komunikacja wpływa na nasz dobrostan, na sposób postrzegania świata, na przekonania związane z ludźmi, z którymi żyjemy, pracujemy, których spotykamy.

 

Czy w kulturze uśmiechu chodzi o to, aby się ciągle uśmiechać?

Ależ skąd! Choć na cudzy uśmiech reagujemy (najczęściej) własnych uśmiechem, to jednak w kulturze uśmiechu chodzi o tworzenie takiej przestrzeni do życia, która sprawia, że nam się chce. Chce nam się cieszyć życiem i rodziną. Chce nam się iść do pracy i zaangażować w to, co tam robimy. Szanując innych ludzi, akceptujemy ich prawo do posiadania innego (nawet zupełnie innego od naszego) zdania, ale działamy tak, aby współtworzyć, współbudować, dobrze współistnieć.

​

Świadome komunikowanie odrzuca agresję. Nie posługuje się językiem wojny i konfliktu, nie wyklucza i nie tworzy lub powiela fałszywych oskarżeń. Zrozumienie zaś innych ludzi jest podstawą współpracy i wypracowania służących nam wszystkim rozwiązań.

​

W takiej atmosferze uśmiech pojawia się sam :)

​

Żyjmy spokojnie,

Piotr